W odsłoniętej przestrzeni
myśli płyną jak woda w kranie
W tłumie przechodniów
Gapię się biernie na innych
Powiało samotności grozą
Zebrałam okruchy wspomnień
Pogrążona w nurcie myśli
Ogrzewam serce przy ognisku tęsknoty
Z wbitym wzrokiem w martwy punkt
Szukam coś, czego jeszcze nie ma obok
Pielęgnuję w sercu sny niespełnione
Pragnę w miłości cel osiągnąć
Przez łzy uśmiechem podsycam nadzieję
Odrzucam w otchłań zapomnienia strach i ból
Wdrapując się na szczyty wierzchołków wiary
Wciąż trwam przy Tobie duchem i sercem
W klatce odosobnienia na rozstaju rozłąki
Sprzysięga się niesprawiedliwość losu
Na zielone światełko w tunelu rzuca cień mroczny
Droga do miłości jest zawsze labiryntem zawiłości
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz