Zamknęła na klucz
zmysłów żądze
Nie pozwoliła wyjść na zewnątrz
namiętności
Nie chciała żeby coś spotkało ją
złego
Zapomniała czym jest pożądanie
Przestała wierzyć w
magię miłości
Wyrzekła się ciała ponętności
Uśpiła
siebie przed miłością
Ale serce nie przestało czuć, pragnąć,
kochać
Moc miłości przezwyciężyła wszystko
Nie dało się
jej oszukać ani z serca wymazać
Cichy szum w
skroniach
Nagły półmrok w oczach
Nic nie mówią usta
W
żyłach wre krwionośny wulkan!
Puls przyśpiesza z sekundy na
sekundę!
Myśl pędzi za myślą
Uderza chwila zapomnienia
Musującym winem do głowy
W pierwszym
impulsie
Gorąca skóra parzy dotyk
W półmroku szkli się
wzrok
Nie ma już granic nieśmiałości
Liczy się to co teraz
Muzyka cicho płynie
Z akordu fortepianu
Tango w rytmie
dwojga serc
niby tak niewiele
czuły pocałunek
a zarazem mnóstwo
zapach ciała
niby tak
niewiele
feromony nęcą
a zarazem mnóstwo
rozkosz zmysłów
niby tak niewiele
kocham cię całą sobą
a zarazem
mnóstwo gdy...
tulisz mnie w ramionach
moja miłość życia
przybliżając oddech
twój
chłonę usta pijąc nienasycenie ust
słodkich jak miód
niepowtarzalnych
we wszystkie strony wiję się prężę
w
twoje ciało tuląc się
trwam w ramion łuku
w twoim wzroku
daję nurka
zatapiam miłość głęboko
bez sprzeciwu się
oddaję
jestem twoja a ty mój
bardzo blisko coraz
mocniej
kocham cię a ty mnie
z każdym dniem i z każdą
nocą
bez tajemnic i ograniczeń
bardzo gorąca na odległość
parzę
w gąszczu włosów twych
moje palce na głowie
błądzą
twoje linie papilarne głaszczą
zakamarków świat
intymności
nigdy nie zapomnę tych chwil…
z tobą
spędzonych
Bo we mnie coś
drzemie
Sama nie wiem co to jest
Bo we mnie coś drzemie
Nie
daje spokoju ani wytchnienia
Może domyślasz się Ty
Co to
jest?...
Ukryte na dnie serca
Dziwne pragnienie
Coś o
czym śnię co noc
Codziennie marzę
za czymś niezłomnie
tęsknię
Czy już wiesz?...
Zaszuflodkowana w swoim małym świecie
Pogrążona w monologu maksymy zawzięcie
Chwyciła za długopis jak po deskę ratunku
I na kartce skreśliła depeszę do Wolontariatu
W złotej klatce rupieci martwych roju
Nie ma powszechnej mowy obiegu
Złowionego po drugiej stronie parawanu
W egzystencji na krótki dystans horyzontu
Z nadzieją na wyjątek przyjaźni w potrzebie
Dopadł ją brak wrażliwości na ludzką krzywdę
Przez pazerność wrednej Ewki z ul. Chrobrego
Chcica zawładnęła wolontariuszki duszą i sercem
Obezwładniając ją wewnętrznie bezdusznością
Znieczulica zniszczyła aurę wspaniałomyślną
Nie umiała żyć bezpretensjonalnie z koleżanką
Żerując na cudzej biedzie pod pseudem- Wolontariatu
Świat staje się
banalny
Zbyt drobnym maczkiem,
książka napisana -
film
monotonny, brak hobby.
Lubowanie się w las
poszło.
Wszystko irytuje. Rock!
Zbyt hałaśliwa gędźba.
w
Pubie z szafy grającej.
Nie ta epoka, czy on nie ten
sam?
Jest wśród samych cudaków.
Jak odnaleźć się w
trendy?
Nie nadąża się za realizacją.
Nie wie co z sobą
począć...
nie dając sobie pomóc.
Nastawiony do
przyjaciela
jak wrzód na czterech literach.
Zrzędzi,
marudzi, lamentuje.
Zżera go nuda, nie chce się
nic robić -
błędne koło wciąż,
w domu wytrzymać trudno.
W gościach
nosi go często.
Nie ma do kogo
otworzyć
gęby nad wodą, pospacerować
za daleko na łonie
natury.
Głupi tylko po wsi się włóczy.
Trudno sprostać
szarej codzienności.
Wymyśliłam Cię
wyśniłam
Wierząc sercu, że istniejesz
Dobrze, że pojawiłeś
się obok
Ty i ja, blask spojrzenia
Penetruje miłość
krąży w krwiobiegu
Rytmiczne uderzenia konsolidują,
Poezją
czuć każde ckliwe słowo
Zapragnęłam Cię
Odkąd wzrok
mój
Padł na Ciebie
Lubię gładką skórę, tulić się do skroni.
Ten zapach od Ciebie, który mnie uwodzi.
Uwielbiam przyjemne ciepło dłoni,
jak bierzesz mnie w objęcia właśnie Ty.
Lubię leżeć na torsie i
słuchać
wdechów i wydechów rytmicznych.
Lubię słuchać takty
w sercu
i ziewasz szeroko i przeciągasz się,
jak kocisko, lubię jak szepczesz mi...
zajączku, chomiczku.
Całym światem Jesteś moim
Kocham siwą łatkę nad czołem,
gdy widać zroszone krople.
Kiedy Jesteś zmęczony po całym dniu.
A mnie bierze na Amory wieczorem.
Kiedy chemia w miłości,
jest od powściągliwości silniejsza.
na wyciągnięcie myśli
w przestworzach
przyjaźń się jawi
uosobieniem dobroci
los zsyła mi ciebie
w chwilach trudnych
kipisz wiarą w lepsze jutro
gdy serce cicho łka
przepełnione bezsilnością
ty jesteś obok
nierozważnie jest postradać życie
tchórzostwem bać się śmierci
trudno...
marzenia uwieńczyć zwycięstwem
schwyć szczęście mocno w garści
jak i ...
sen zamienić lepiej w prawdę
zdrowie stracić przez idiotyzm
purpurą współgrają
liście z kasztanami
korony kradną złoto
w okno
puka nostalgia
zapisuję palcem po wodzie
milkną słowa
kaligrafuję w przestworzach
pamiętnik niedokończony
w letargu prowadzę monolog
oswajając dyskretny cień
bez rozgłosu
Czas szybko płynie w chwilach bliskości
Które się nigdy nie powtórzą nie ma
Tych samych pocałunków ilekroć
Powracam myślą do chwil niespełnionych
Tak mi tęskno za tym czego nie było....
Więc trwajmy w tym jak najdłużej,
By nic się na gorsze się
nie zmieniło.
W labiryncie czasu
Czas pocięty na etapy życia
Pamięć wyryła piętno
Zamglonej przeszłości
W labiryncie czasu
Są etapy życia jak szuflady
Gdzie kryształ łzy zastygł
W kapsule tęsknej słoty
W labiryncie czasu
Na rozdrożu lśnią schody
Wspinając się po nich
Nie każdą z ról zagramy...
tą samą
W labiryncie czasu
Od wczoraj do jutra
Myśl uświadamia jak dużo
Nas omija z tych dekad
Choć świat ten sam
Nie każda rola się powtarza
Zmienia się aktor życia
A spektakl trwa bez końca
i początku....
najtrudniejsza z ról życie
Kiedy
w szturmie senności.
Morfeusz bierze w jasyr.
Bezsilna
natychmiast zapadam.
W sen letargiczny! Ty się
wtedy...
uśmiechasz się do mnie, choć innym to przeszkadza.
Bo
Ty lubisz jak chrapię.
Ja nie słyszę się, a Ciebie to
bawi.
Moje chrapanie zabiera Cię w świat melodii.
W dłonie
klaszczesz, cieszysz się jak dziecko!
A ja się męczę jak
nieboskie stworzenie!
Zamiast mnie zbudzić z tego koszmaru.
jeden łyk...
czekolady
z ust do ust
tylko z Tobą
by ugasić pragnienie
jedna kropla
kawy pokusa
z ust do ust
tylko z Tobą
by zaspokoić
dzikie żądze
kropelka po kropelce
propozycja
nie do odrzucenia...
Lekko jak puch na wietrze
Kontakt bardzo osobisty
Głaskanie aparycji miękkie
Dotyk i pieszczota umili
Serce
prosi o jeszcze
Dusza kwili ze szczęścia
Ciało czuje się spełnione
Jeden całus załatwia wszystko
Wsadzaj do kozy,
mądrości wyssane z palca.
Zamknij na skobel,
w głuchej ciszy dyrdymały.
Wsadź i nie wypuszczaj,
z lochu puste obietnice.
Już nigdy więcej nie wymięknij.
Nie nawinie żaden sacharyd,
na uszy makaronu.
Na lep wazeliniarstwa,
nie daj się omotać nikomu,
ani złapać podstępnie
złudnej aleksynie.
Pamięć przywołuje chwile
Myśl zatrzymuje je przy sobie
Tęsknota daje świadomość
Że miłość przetrwa wszystko
Jesień życia pięknie brzmi
a w głowie świta myśl
Jak oswoić się z jej inwazją?
Jak podtrzymać poziom i klasę?
W kwiecie wieku być
nadal prawdziwą damą
Bez uszczerbku na honorze
wszak u kobiet lat nie liczą
Po co się przejmować
przedwcześnie leciwością
Dając upust przed czasem
wariacjom na punkcie
Kurzych łapek i pajęczej
siatki na naszych licach
Każdy etap życia ma plusy
choć nadzieja mętnieje i
Szarzeje wszystko jest ok
wystarczy ruszyć głową
i starannie wystartować
Uroda lnianowłosa
rysy dojrzałości wyostrza
Popielatość głowę chwyta
choć pryśnie spryt tu i ówdzie
Usiłuję skryć pod paletą
tęczowych odcieni dziecięcy uśmiech
Na ustach z karminu Jarzębiny
który estetyzm ożywi
Nie dam się zbałamucić
dwom siostrom bliźniaczym
W jesienną zawieruchę
przez melancholię i nostalgię
Co lubią psocić w parze
przez stan zdrowia pozwolę
Sobie zatrzymać wiosnę
i pogodę ducha
Nie zawsze popłaca cierpliwość
bo czas pędzi jak błyskawica
Dzień za dniem splata się rok za rokiem
Pojawia się nagle życia jesień
Srebrny szron przyprószy włosy
Bezruch otuli całe ciało wątłe
Siatką pajęczyny pokrywa każdy
Skrawek skóry marszcząc twarz
jak kartkę papieru stary rupieć
A kostucha siostra leciwości
staje u drzwi i puka pośpiech
Jest przyjacielem bo kostucha
nieproszonym gościem śmierć
Taki gość wchodzi bez pytania
pozostawiając pył pamięci
Gasząc umyślnie płomień świecy
bez pożegnania okrutnie
Niesprawiedliwie znienacka
potrafi zaskoczyć w młodym wieku
nie ma na to żadnych reguł
Nim odejdziesz do wieczności
Pozostaw po sobie uśmiech.
Na samą myśl , by wspomnienia,
nie sprawiały udręk kojarzących się z Tobą.
nasza miłość
tak szybko przemija
pozostawiając
wspomnienia
nasza miłość niezmienna
a jednak inna od tej co kiedyś...
chciałoby się powrócić
do
tamtych chwil
niepowtarzalnych
Ty
i ja budowaliśmy
jedność w namiętności
Miłość poskąpiła
ciepła w objęciach
Miłość nie raczyła
w usta całować
Miłość
ograniczyła
kochać całym sobą
Miłość jak płatek śniegu
jest i ginie w dotyku
Miłość
blisko oczu
w zasięgu i na dystans
Nieposkromiony głód
namiętności i szczęścia
Jedyna
miłość skrywana
w mrocznych tajemnicach
Miłość która nie jest farsą
co trudno dogonić i pojąć
maj maj maj
serce w rozkwicie
maj maj maj
darzy miłością sowicie
maj maj maj
dmuchawce latawce wiatr
maj maj maj
daj się uwieść bezmyślnie
maj maj maj
kochaj jak nikt
nigdy przedtem
maj maj maj
nie drocz się z wiosną
maj maj maj
póki kwiat w sercu
K W I T N I E
Sączy się rana niezabliźniona
Kto ją wygoić z nas zdoła?
Dzieli nas coraz więcej niż łączy
Myśl paraliżuje z każdej strony
Cień
prawdy się wymyka
Przestrzeń dla serca zbyt ciasna
Z bliska i na dystans słowa
Do krwi i kości bardzo tną
W
myślach paraliżuje mowa
Ta sama krew a inna taktyka
Z żył się leje napastliwość
Dąs za dąsem głowy ścina
Nie ten dom prawdziwy
Gdzie dostatek i lans
Nie ten jest szczęśliwy
Mając kasy w brud
Prawdziwy
dom
My sami tworzymy
Od fundamentów
Po sam dach
To
jacy Jesteśmy
Odzwierciedla głębia duszy
I serce pojemne w miłości
Gdzie rodzinność przepędza
Zziębnięty
chłód
Łamie krę znieczulicy
Kruszy zobojętnienia lód
Gdzie ramię ramieniem
Podparte tkwi po sam grób
Dom jest tam gdzie...
Ty Jesteś ze mną
Gdzie zapach konwalii
Dom jest tam gdzie...
Nie jest wszystko jedno
Dom jest tam gdzie...
Dialogi między Nami
Myśli w warkocz splata
W tym domu jest swoboda
Cisza przed burzą
Nie wisi na włosku
Gdzie uśmiech wypełnia
Każdą sekundę szczęścia
Mój dom bez stresu
Popłoch w pył nie zamienia
Dom jest tam gdzie...
Jestem tylko sobą
Nie każda matka jest matką.
Nie każda miłość jest miłością
macierzyńską, bo miłość
Matki do dziecka bywa męczeńska.
Można
kochać nad życie.
I zarazem zrujnować bycie
Dzieckiem w dzieciństwie,
jak i w dorosłym niebycie.
Gdy
dopada nieżyt
D O R O S Ł O Ś C I
Przekonałam
się
i
nie oddam nikomu
Poznałam
Cię już
i
niczego to nie zmieni
Nie
wyobrażam sobie
innego
na Twoim miejscu
Jak
ulał pasujesz do mnie
niczym pantofelek
kopciuszka
Jesteś
takim jakim chcę byś był
wyśniłam
Cię z każdą kroplą
Rosy
słonej na poduszce
wymarzyłam
Cię z kroplą krwi
Jak lew
walcząc wytrwale
nie
zrezygnuję z tej miłości
Szukając
innego obiektu
westchnień
w nowej odsłonie
Nikt
mi Ciebie nie zastąpi
choć
mówią że niezastąpionych
NIE MA
Jesteś tylko Ty jedyny
Nikt
mi nie dogodzi nigdy
tak
jak Ty to czynisz
Otwierają się oczy
gdy się widzi schody
Codziennej prozy
ostry zakręt w zawiłościach
Otwierają się oczy
gdy na rozstaju dróg
Kwili głośno trwoga
dotykiem ciszy
Namaszczają się słowa
Nic nie mówi
Choć ją słychać
Snuje się za mną
Choć nie widać
Debatuję z myślą
myśl rozświetla horyzonty
Z myślą negocjuję
Myśl w głowie się rodzi
Mądra i głupia
Myśl nieokiełznana
To impuls istnienia
Nie odkładaj nic
na później
Ta chwila już
się nie powtórzy
Nie odkładaj nic
na później
Czas nie zrekompensuje
straconych endorfin
Nie odkładaj nic
na później
By nie żałować
co było w zasięgu oczu
Nie odkładaj nic
na później
Ułamek szczęścia
jest szeptem raju
Łączy mnie z Tobą cisza
Dobrze jest pomilczeć
Gdy słowa śpią
Między Tobą a mną
Wycisza się myśl
Oczy mówią do siebie
Dwa serca szepczą
Nasze imiona
Spokojne Osiedle
Gdzie nikt nie widzi w nikim wroga
Spokojne osiedle
Gdzie klepsydra czasu uwiecznia
Drzewo genealogiczne
Spokojne osiedle
Gdzie sąsiad sąsiadowi nie jest zwadą
Spokojne osiedle
Gdzie w codziennych sprawach
Dobre wróżki i anioły z ludźmi się bratają
Spokojne osiedle
Gdzie śpiewa pokój z ciszą
Spokojne osiedle
Gdzie widać pamięć i światło
Przed nadejściem rozgrzeszenia
Spokojne osiedle
Gdzie sprawiedliwość i wskrzeszenie
Spokojne osiedle
Podróż za jeden bilet w jedną stronę
Bez postoju i powrotu
Spokojne osiedle
Gdzie życzliwa myśl aż po horyzont granic dobra
Spokojne osiedle
Gdzie historiografia pisze
Historie zza światów
Spokojne osiedle
Gdzie nie ma agonii i strachu
Osiedle spokojne
Gdzie tuja żywotnik rude igły traci
A wiatr cicho szemrze o żywotach zakończonych
Kiedy parzysz smutno.
Na nic nie mam wpływu.
Czy mam płakać z Tobą?
Czy utulić Cię w bólu?
Kiedy widzę jak cierpisz.
Nie jest mi do śmiechu.
Z oceanu napiera sztorm!
Wicher emocji i stresu.
Miotam się nieustannie.
W zdruzgotanych myślach.
Dzieląc z Tobą każdą chwilę.
Pragnę być Twoim przyjacielem.
Dotknij moich myśli,
nie pozwól im odejść,
nie wypuszczaj ze Swoich rąk.
Wsłuchaj się w ich przebieg,
nie dopuszczaj do dystansu.
Dotknij moich emocji bez obaw,
przed tym co będzie jutro.
zaufaj mi
nie oczekując nic
nie wybiegaj
daleko myślami
osiądź na tym
co tu i teraz
pozwól by czas
sam rozstrzygnął
co zwiąże przyjaźni
nić nie zwlekaj
zbyt długo
Za oknem szaruga nastraja melancholią,
ni to zima w pełni ni to jesień do wiosny.
Jeszcze daleko pozostają skryte marzenia,
o wyjeździe przed siebie w świat nieznany.
Nadmiar czasu zabijam na czytaniu książek,
na podorędziu wpatrzony w szklane pudło.
Nie mogę doczekać się wypadu nad jezioro,
tam gdzie czuję się jak u siebie w domu.
Krótkie dni przeplatają się z wieczorami
długimi jak tasiemiec panoszy się chandra!
Znienacka z kąta w kąt nieproszony gość
człowiek lgnie do człowieka na dystans.
Dziczeje w czterech ścianach zamknięty
przez pół roku dopada niestety depresja.
Zgłosić się do psychiatry czy do psychologa
z miasta na wieś nie ma sensu jechać.
Rodzinie się wydaje, że to chwilowy kaprys!
Wozić cztery litery w aucie za free na ropę.
Kasa leży na chodniku czeka po sięgnięcie.
W mieście nic nie doskwiera i nie brakuje
ma się więcej w tyłku niż w aptece lekarstw,
na receptę, bo miasto to drugie USA.
Rzeczywistość pisze inny scenariusz,
nikt tego nie widzi, jak jest się bardzo
skazanym na łaskę i nie łaskę gościnności.
Gdy się jeździ w to samo miejsce,
z konieczności odwracając głowę.
Na ten sam widok co weekend,
jak nie ma się gdzie podziać w lecie.
Cały świat patrzy
przez wyświetlacz
Nic poza tym nie istnieje
Świat przez wyświetlacz
Wirtualne są dzieje
Nie ma nic naprawdę
Iluzja w człeku żyje
Pochłonięci zatracamy się
W czasoprzestrzeni
Poważne sprawy
Stają się banalnymi
W werbalnej mowie
Coraz mniej treści
Puste słowa myśli nieme
Bez niedomówień
Jesteś tam jeszcze?...
Głucha cisza panuje
Samotność wszędobylska,
nigdy o nic nie pyta.
Po co? Dlaczego? Jak?
By być sam na sam.
Samotność natrętna,
nigdy nie zapyta czy można?
Pojawia się, wyprosić ją
za drzwi jest trudno.
Samotność... jesteś tylko
cała moja chcąc mnie,
na własność i na zawołanie.
Nie ma w niczym pośpiechu.
Jestem w centrum
Jej uwagi, wysłucha
cierpliwie moich myśli,
posmęci sobie z nimi...
podebatuje sam na sam.
Pieniądz nie kapusta
Łatwo zaprzedać duszę
Nie kupi się miłości
Choć seks jest na pokaz
za pieniądze!
Pieniądz ułatwia życie
Przyjaźni nie zastąpi
Pieniądz zwiększa apetyt
Na luksus i przepych
Przewraca w głowie
Do góry nogami
Trudno pozostać sobą
moje zdanie mój głos
jest jak śnięta ryba
na brzegu morza
trudno być dzieckiem
nie będąc nim już
jak dorosnąć...
w Twoich oczach
niezmienny sprzeciw
na pierwszym miejscu
nie liczy się mój świat
poukładany moje ja
odkładam na później
i na później nie ma czasu
ani pory na moje ja
mój świat poukładany
według Twojego pomysłu
nie ma przestrzeni
gdzie nie spojrzeć
widać Twój akcent
moje życie upływa
a ja ciągle myślę
jak Cię zadowolić...
Rozproszyły się śniegu płatki,
po całym świecie wymiata.
Z każdej strony niczym śmieci
biało, biało wszędzie z nieba.
Wojnę toczy zima ze słońcem,
kto dziś zwycięży, kto przegra?
Tu mrozik straszy niepokaźnie,
tam żurawi klangor słychać.
Śnieżki z deszczem się ścigają,
motyle rozkładają wachlarze tęczy.
Wiosna, wiosna coraz bliżej!
Choć na nią się nie ma.
