CIENIE I BLASKI rozdz. 7

- W takim razie powiedz mi,  proszę, na czym polega rola twoich rodziców?

—  zapytała babcia.

Jagoda spuściła głowę zasmucona.

— W naszym domu dominuje mój ojciec. Tato według własnych zasad ustala to, co jest dla mnie najlepsze.

- Czyli...  co masz na myśli? —  dociekała staruszka.

- Zazwyczaj to są zakazy, nakazy. Mama powtarza mi, że ta dyscyplina ojcowska jest dla mojego dobra.

- Niezupełnie o to mi chodziło.  Ciekawa jestem na przykład,   czy rodzice  czasami rozmawiają z tobą  o tym, co może ci zagrażać... na co powinnaś zwrócić uwagę, czego lub kogo powinnaś się wystrzegać i dlaczego. Starsza kobieta z wyczuciem próbowała zejść na temat wydarzeń, jakich ostatnio  doświadczyły.

- Masz, babciu,  na myśli to włamanie i napad?

- Tak, Jagódko.

- Mama raczej  nie porusza ze mną takich tematów. Tata zakazuje takich dyskusji. 

- Czyli z tego,  co widziałam na własne oczy, ty naprawdę nie byłaś świadoma, czego ten pijany włamywacz od ciebie chciał?

- Nie, babciu — pokręciła głową dziewczyna.

- Teraz wszystko jasne — wymamrotała pod nosem staruszka.

- Babciu, ale to, co się ostatnio działo w naszym domu, to nie moja wina?

- Dziecko! Co ci przyszło do głowy? Winny jest tamten człowiek pod wpływem alkoholu, a nie ty.

- Pamiętaj, proszę, nigdy nie myśl w ten sposób.

Głaskając wnuczkę po włosach, objęła ją i przytuliła do siebie.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz — zapewniła nastolatkę. Muszę porozmawiać z twoją mamą.

-  Babciu,  proszę, lepiej nie rozmawiaj na ten temat z moimi rodzicami.

- Jak to,  dlaczego? — babcia była zaskoczona tą prośbą.

- Dlatego, że któreś z nich pomyśli, że sprawiam problemy wychowawcze.

- Ok. Nie martw się. Ja tylko podsunę twoim rodzicom pewien pomysł  — uspokoiła dziewczynę.

Starsza kobieta cierpliwie poczekała na powrót matki Jagody z pracy.

Matka bardzo późno wróciła z drugiej zmiany w pracy. Ogromnie zmęczona i zdenerwowana, nie miała ochoty na nic.  W restauracji była wizyta  sanepidu. Czepiali się o każdy najdrobniejszy szczegół. 

Być może nie byłoby z tego afery, gdyby nie to, że w restauracji pojawiły się prusaki.

Ktoś z klientów doniósł o wszystkim i przyjechała ekipa, która przeprowadzała dezynfekcję w całym lokalu,   od parteru aż po piętra, gdzie był hotel. Część personelu została zwolniona z pracy,  tylko niektórzy otrzymali słowne nagany.

Anna, wchodząc do mieszkania pod wpływem nagromadzonych przez cały dzień emocji,  łomotała,  czym popadło. Drzwiami, naczyniami.  Rzucała  kluczami.

Staruszka wyszła z pokoju gościnnego i weszła do kuchni.

- Czemu hałasujesz?  Obudzisz Jagodę — szepnęła do Anny.

- Jagoda myśli tylko o własnych problemach! A ja omal nie straciłam dziś pracy! — krzyczała wzburzona matka dziewczyny.

— Ok. W takim razie napij się gorącego kakao i chodźmy spać, już jest po północy. Rano porozmawiamy

– zaproponowała starsza kobieta.

Kiedy Jagoda poszła do szkoły, kobiety zostały same w domu.

- Utrzymujecie kontakt z rodziną twojego męża? — zapytała Annę.

- Tak, nawet regularnie się widujemy, bo cioteczny brat Jerzego kupił niedaleko posiadłość. Zamierzają wkrótce wyremontować nowe lokum i przeprowadzić się na stałe do Nadróża.

- O, to się świetnie składa —  ucieszyła się starsza kobieta.

- A w jakim wieku są ich dzieci? — dociekała, zadając kolejne pytanie.

- Nie znam jeszcze ich dzieciaków, ale z pewnością mają dwóch synów i to prawdopodobnie starszych od naszej Jagody.

- To świetnie! — kobieta klasnęła w dłonie.

- A czemu pytasz? — zdziwiła się matka trzynastolatki.

- Nie wiem, czy ty widzisz to, co ja… Jagódka izoluje  się od ludzi. Siedzi całymi dniami sama w  pokoju i słucha nostalgicznych piosenek. Dziewczyna pogrąża się w depresji. Nie przesiaduje  jak przedtem nad książkami i zeszytami.

- To prawda, co mówisz, ale co ja mogę zrobić w tej sytuacji? Sama wiesz,  jaka ona jest uparta. 

- Wiem. Dlatego mam pomysł. — uśmiechnęła się do córki. 

- Aha! Przypomniałam sobie! — przerwała matce Anna.

-  Kilka dni temu rozmawiałam z wychowawcą Jagody. Dzwonił do mnie.

- I co? 

- On jest wychowawcą klasy, nauczycielem WF-u i pedagogiem szkolnym.

Zaproponował pomoc psychologiczną dla Jagody, ale jak ją znam... Ona jest bardzo uparta. Nie chce nawet słyszeć o żadnej wizycie u psychologa. Powiedziała mi, że nie jest wariatką,  żeby chodzić na psychoterapię. Uważa, że sama sobie poradzi z tym, co ostatnio przeszła.

- Wątpię, aby sama otrząsnęła się z takiej traumy. To jeszcze dziecko. Dojrzewa. Obserwuję stale, jakie to ma skutki. Przestała się uczyć, zamyka się w sobie i popada w depresję. A co najgorsze,  boi się kontaktów z ludźmi

— starsza kobieta ciągnęła temat. 

- Co zatem proponujesz? 

- Twoja córka musi najpierw odzyskać spokój i poczucie bezpieczeństwa. Mogę się do was przeprowadzić na całe wakacje, ale problem w tym, że  nie mogę zapewnić trzynastolatce tego poczucia bezpieczeństwa  w stu procentach. Jestem tylko 

starszą, schorowaną kobietą. 

A dziewczyna musi się poczuć bezpiecznie i pewnie jak dawniej przy swoim dziadku.

To musi być mężczyzna i skoro jej rodzony ojciec nie jest w stanie jej tego zapewnić, musisz poszukać sama odpowiedniego człowieka — kontynuowała monolog.

- Oj, mamo! Znowu się czepiasz Jurka.

- A ty go znowu usprawiedliwiasz. Znam już na pamięć to, co chcesz mi powiedzieć — pokiwała głową kobieta.

- Nie on pierwszy i  jedyny ma dziecko. Z tego, co ja tu obserwuję z dnia na dzień, to w ogóle nie zadzwoni do córki, nie zamieni z nią słowa. Tylko praca i praca, na nic nie ma czasu. Ty zresztą tak samo. Później się dziwicie, że wasza jedynaczka nie ma z wami wspólnego języka.

- Dobrze, skończ ten temat wałkować i dokończ, co wymyśliłaś. 

— Należy wykorzystać okazję i poznać synów brata ciotecznego Jurka z Jagodą. Może się zaprzyjaźnią. Dziewczyna nie może się  całkiem odizolować od społeczeństwa. Tym bardziej nie powinna unikać chłopców i mężczyzn. Chodzi mi o to, aby zaufała choćby kuzynowi, wyszła z nim na spacer, na lody. Koniecznie spotkaj się z tymi krewnymi Jerzego i porozmawiaj z nimi na ten temat... tym bardziej  że Jagódka nie ma brata.

Kiedy Jagoda z babcią były same w domu, niespodziewanie pojawił się on.  Nie wiadomo kto i skąd.  Dość wysoki i szczupły jasny blondyn. Nigdy wcześniej ani Jagoda, ani tym bardziej jej babcia nie widziały go na oczy. Dziewczyna była przekonana, że bardzo dobrze zna całą rodzinę. Niestety,  była w błędzie. Jak zwykle,  na widok chłopaka Jagoda pobladła ze strachu.  Odczuwała wewnętrzny niepokój. Jakby ją na widok gościa poraził prąd! Nogi zrobiły się jak z waty. 

Babcia Jagody,  patrząc w okno,  zapytała:

— Kto to?

- Nie wiem — Jagoda wzruszyła ramionami i schowała się szybko w swoim pokoju.

Chłopak przedstawił się od razu po wejściu do kuchni.  

- Na imię mi Hieronim, mam szesnaście lat i przyszedłem tu na prośbę cioci Ani.

Starsza kobieta domyśliła się, że to jeden z synów ciotecznego brata jej zięcia, ucieszyła się więc i zaproponowała chłopakowi filiżankę herbaty wraz ze świeżo upieczonym czekoladowym ciastem z malinami.

Dwie filiżanki herbaty i ciasto czekoladowe z malinami przyniosła do pokoju wnuczki.

— Proszę, usiądź i poczęstuj się.

Chłopak nieśmiało wszedł do pokoju Jagody. Dziewczyna stała przed nim jak wryta! Była spięta.  Nic nie mówiła.  Nie była w stanie wykrztusić z siebie słowa.

Tymczasem młodzieniec z pełną swobodą wyciągnął w stronę dziewczyny rękę.

-  Cześć! Jestem Hirek, a ty?

Jagoda,  nawet nie zdając sobie z tego sprawy, gapiła się na Hirka z przerażeniem malującym się w jej oczach.

Tysiąc, milion myśli w jednej sekundzie przeleciało jak tornado przez jej głowę.

Znowu blondyn. Jakiś podpalany rudzielec. Brrr! 

W tej samej chwili dotarło do dziewczyny, że chłopak się śmieje i ocknęła się.

Z trudem odwzajemniła delikatny uścisk dłoni Hirka. 

Na kilometr było widać i czuć, jak bardzo drży jej ręka.

Chłopak nie bardzo wiedział, co się dzieje. Taka reakcja... 

To jak mam się do ciebie zwracać? Masz jakieś imię?  —zniecierpliwił się.

- Jagoda — wymamrotała.

- A to ciasto, to twój wypiek?

Jagoda pokiwała głową.

-A tak w ogóle to potrafisz mówić? — zdziwił się.

- Tak, ale… — dziewczyna zająknęła się.

- A już wiem, to przez nieśmiałość — machnął ręką.

- Nie szkodzi, wyluzuj. Chodź,  pokaż mi okolicę, bo ja tu jestem nowy.

Zanim Jagoda się spostrzegła,  trzymał ją za rękę, prowadząc przed siebie.