Miłość życia

miłość nie jest pusta
uwierz w nią bez obaw
miłość nie jest głucha
słucha głosu serca

miłość nie jest głupia
bezgranicznie ufa
miłość jest cierpliwa
w niczym nie ponagla

miłość odwzajemniona
jest dojrzała i mądra
miłość o nic nie pyta
to przestrzeń wolna

miłości się nie oszuka
czuje którą połówką
jest szczęście ponad
wszystko dla serca

Zapisane piórem

 

Proza życia to nie poezja

Pisać piórem to nie banał

Bliski mi poezji świat

Tutaj wytchnienie mam

Swój schron w strofach

Świat poezji odskocznią

Niejedna powieść skrywa

Historię z życia wziętą

Samotność niesmutna

Lepiej trwogi rozsiać

W częstych rymach

Nie tak łatwo sprostać

W pisaniu alzheimer

Nie ma szans na Jesień

Życia póki jeszcze czas

Przepiękna kaligrafia

Przebogata pisownia

Zabawa nieprzeciętna

Gdy się piórem włada

Nie jest się głupią gęsią

Kto się wcale nie zna

Ten nie pojmie co traci

Jaka jest uboga głowa

Martwa duchem sowa

Senne spełnienie

uwielbiam takie sny
w których śnisz mi się tylko Ty
upajam się bliskością
która Nas łączy w całość

i nic nie jest na przeszkodzie
kiedy się kochamy
czas jest posągiem
liczy się tylko ta chwila

widzę szczęście wymalowane
na Twojej twarzy
czuję Twój oddech na sobie
Jesteśmy jak słońce i księżyc

dotykam Cię gdzie chcę
a Ty się śmiejesz we śnie
uczymy się siebie od nocy

do świtu od nowa rój słów
ustępuje mrowiu ciał
nie ma końca pocałunkom

W zanadrzu jutra

Nie wypowiadaj słów,
które mogą się sprawdzić.

Nie wypowiadaj, bo później
nie odżałujesz zabrzmią jak zaklęcie.

Nie mają miejsca
w księdze czarów.

Słowa, choć ulotne
jak wiatr mają moc!

Raz wypowiedziane
nie idą z wiatrem.

Zanim coś powiesz,
przemyśl...

Zastanów się dobrze.
Nieodgadnione to co niesie jutro.

Jak tu nie dać się depresji?...

Już się przyzwyczaiłam
do obojętności.
Nienawiść nie boli
i to co myślą o mnie.

Nie ma nic wbrew woli.
Nie uwiera nic czułych strun
na tym punkcie,
nie doskwiera mi
samotność, przywykłam
do takiego stanu rzeczy.

Nie będę rozpaczać,
że nikt o mnie nie pamięta.
Błoga cisza w domu.
Nikt nie wie nic
i ja nic nie powiem nikomu.
Co się u mnie dzieje...

Nie będzie plotek
i zawiść ludzką zduszę
w zarodku!

Gdzie ten szum się podziewa?

Wsłuchać się w szum lasu,
ale jak? Ptaki się przekrzykują!

A szum leśny zabiera wiatr.
Ot i po całej opowieści.

Gdzie początek? Gdzie koniec?
Tu kuka kukułka, tam puka
dzięcioł w drzewo!

Lubię szum lasu,
ale nie pojmuję nic z tego.
Ptaki zakłócają bierność.

Nawołują się kłócą.
Wiatr porwał wiadomość za sobą.

Tam sowa huka, to wyje wilk!
Za chwilę jeleń ryczy miłosną arię.

I gdzie ten szum lasu?
O którym tak głośno!