Czy to jest przypadek, czy zakochanie?

Czy to jest przypadek?
Czy to już kochanie?
Pragniesz ze mną być.
Na złe i na dobre kochać.

Czekasz abym to ja,
wyznała Tobie co czuję.
Tak mało Cię znam.
Jest na to zbyt wcześnie.

Czy to przeznaczenie?
A może to przypadek?
Zetknął Nas ze sobą.
Na oślep z daleka.

Myślisz o mnie.
Zżera Cię tęsknota.
Razem ze mną.
I osobno w rozłące.

Piszemy do siebie.
Przerwane zdania.
Ślemy dźwięki sygnałów.
Coraz bliżej spotkanie.

Czekam na dwa słowa.
Nic na siłę nie przyśpieszam.
Czy pokochasz mnie na pewno?
Czy jestem Twym ze snu ideałem...

W Y M A R Z O N Y M

 

lepiej już być nie może...

razem ze mną

i obok mnie

minuta z Tobą

i obok Ciebie

Jesteś co dzień

gdzieś umykasz

cząstką siebie

Jesteś moją

ten sam świat

a nieraz dzieli

a zarazem inny

Ciebie ze mną

mnie z Tobą

łączy codzienność

proza życia

ten sam dom

jest pewna niewiadoma

kiedy cisza wokół

mówi za Nas

tak mało ciągle mało

mi Ciebie

ten niedosyt rośnie

jak wilczy apetyt

tak dobrze Nam że lepiej

już nie może być

Konflikt

Skrada się zza węgła,
niedowierzanie sięga zenitu!
Tworząc niezgodność
z rzeczywistością na co dzień.

Maluje zupełnie inną,
w krzywym zwierciadle
autentyczność, której nie ma
tak naprawdę ,a słowo
staje się niewiarygodne.

Traci ważność w mgnieniu oka.
Dom przypomina obóz
koncentracyjny, w którym
jest się non stop pod kontrolą.
Swój widzi w swoim wroga.

Pod jednym dachem reżim
jest prawem w decybelach.
Moc i siła jest potężna.
Nie wiadomo co lepsze...

Drzeć pysk! Czy być cicho?
Jak mysz pod miotłą.
Puszczanie pary z gęby,
jak i grobowa cisza.

Jest się więźniem
we własnych myślach.
Chce się z siebie wyrzuć,
co rzęzi w umyśle i na sercu.

Nierealny jest dialog.
Każda próba nadaremna,
zakrzyczana, negatyw.
Strach otworzyć usta!

Wyraz oczu nie taki.
Kolejny pretekst do walki.
O błogiej rozmowie można
tylko skrycie pomarzyć.

Kto jest naprawdę winny?
Racja musi być zawsze!
Po tej samej stronie.

Żywot upływa na pokucie,
albo w współistnienie w żałobie.
Nie pomaga ustępowanie,
a sprzeciw stawia na ostrzu noża.
 

Świat pragnie oddychać wolnością

Czerwone światło

rozbłysło nad światem.

Żarzy się żywcem pali

wokół jak ogień!

Zakazy, nakazy

jak w dziesięciu przykazaniach.

W samokontroli.

Puszczają nerwy!

Trywialność umysłu bierze górę.

Trzeba zachować zimną krew.

Klaustrofobia przeraża ciasnotą.

jeden od drugiego osobno.

Na dystans i tak nie ma swobody

ani luzu jak na lekarstwo.

Brak wolności, ograniczenia

na każdym kroku i w zasięgu oczu.

Autentyczność taka zimna!

Wystrzeganie się dotyku.

Wzbudza tęskny głód

za bliskością żywej istoty.

Bez obaw można przytulać

psy i koty.

Świat pragnie oddychać

wolnością bez granic.

mam tylko Ciebie

mam tylko Ciebie i miłość
mam klucz i szyfr znam do Twojego serca
choć imienia Twego nie wypowiadam
mam każdą chwilę z Tobą spędzoną
i to mi w zupełności wystarczy mój kochany
po prostu Cię kocham