żaden ze mnie żarłok
tylko łasuch na degustację
nic na to nie poradzę
że delektuję się smakiem
w tym co jak dotąd obce
tu marakuja tam kantalupa
proponujesz mi na zakupach
ciężko się zdecydować co wybrać
jedno tylko ma się życie
trudno odmówić sobie przyjemności
jak ma się dużo wyrzeczeń
fastwoody i słodycze
poszły w niepamięć
dyskretnie gdzieś tam
zerkam za czekoladą
nie mogę odmówić sobie
jednej malutkiej kostki
tam gdzie nie ma
światła dziennego
patrzę Ci w oczy
głęboko osadzone
czarne jak noc
bezgwiezdną
ich blask połyskujący
uśmiech zwrócony
do mnie otwierasz mi
stęsknione serce
pragnę się zatopić
w ciemnym zmierzwionym
mieszku włosów twoich
marzę by natychmiast
stać się cząsteczką Ciebie
Świat ten sam każda jest kowalem losu.
Bez względu na to jakie ma możliwości.
Gdy zaczyna wszystko od zera, inna ma
na skinienie palca, świeci dla niej gwiazdka.
Druga musi się odbić od dna beznadziei.
Mówią że kobietom jest znacznie trudniej.
Zależy, na którą się popadnie tak naprawdę.
Jednej nie brak urody, ani zdolności.
Gdzie nie spojrzy tam kariera u stóp leży.
Bóg jej urody nie poskąpił, ani zdrowia.
Druga już nie ma takiego szczęścia.
Idzie do celu stromą i krętą drogą.
Narażona na łzy i życiowe porażki.
Znosi z anielską cierpliwością pecha,
w pokorze dążąc do doskonałości,
kreśli swój indywidualny autorytet.
Czekając na stabilizację i miłość.
Tamta świadoma swych wdzięków.
Korzysta z okazji nie tracąc czasu.
Ulega pokusom, idąc na łatwiznę.
Szuka wśród mężczyzn przygód.
Nie dba wcale o dobre swoje imię.
Liczy się tylko kapitał i temperament!
Brak rozsądku przez ciążę i rozwód.
Spełnionej żonie i matce,
zawistnie wypomina sukcesy.
w domu rodzinnym i w pracy,
co nie użyła nic w młodości.
Nie żałując niczego
Szlachetność daje błogostan
Wywołując uśmiech
Na twarzy
Nie zawsze tą samą drogą
Dobro powraca tu nie ma
Drogowskazu ani adresu
Czyniąc dobrze innym
Nie oczekuj nic w zamian
Dzięki anielskości
Jest się w zgodzie
Z własnym sumieniem
Podając dłoń czuje się
Duchową harmonię
Nie żałując że się nie spróbowało
Anielskość daje błogostan
Wywołując na twarzy uśmiech
Choć
brak skrzydeł i aureoli
Poprzez dobro bliżej do Boga
Więc warto zaufać ideałom
Będąc aniołem w skryciu
językiem wyrzeźbię ślad na Twoim ciele
w umyśle pozostawię po sobie burzę
muśnięciem motyla rozpalę Ci pamięć
i nie wyrzucisz mnie do końca życia
nie wymażesz mnie ze Swojego serca
ani nie wymieciesz z duszy labiryntu
ilekroć zamruczy tembr mojego głosu
zadrżysz z szaleństwa i miłości
jak poczujesz zapach z bliskością
w pobliżu szelestu pościeli
Koronawirus atakuje, bo ludzie są jak komputer
bez ochrony antywirusa. A wystarczyło zaszczepić się
choć przeciwko grypie. Jaka, by nie była a jest to ochrona.
Człowiek nie naraża siebie i innych na zakażenie.
Wiem, że mnie kochasz czuję to.
Darzysz szacunkiem, ufasz.
Nie wyznajesz ot tak wprost!
Nie wymuszasz nic ode mnie.
Nie ponaglasz w czymkolwiek.
Czy taka powinna być miłość?
Kiedy nie mam pewności
i niepokoję się pod byle pretekstem.
Nic przed Tobą nie da się ukryć.
Na odległość Jesteś jak rentgen.
Przyciągasz do siebie jak magnes!
Nic poza Tobą nie istnieje.
Bez słów się rozumiemy.
Czy taka powinna być miłość?
Uczę się na pamięć
nowych reguł i zasad.
Gdy przemawiasz czule i spokojnie,
strach i stres jak powietrze ulatuje.
Nagle jak z przebitego koła!
Wydawać się może, że odlatuję wysoko.
Nie wyczuwam nadmiaru złych emocji.
Serce drży, wyrywa się, bije mocniej!
Czy taka powinna być miłość?
Czy na pewno Jesteś dla mnie?
Na nikogo innego nie czekam.
