Każdy sobie jest Robinsonem Crusoe

Nie obce mi
zabunkrowanie w domu.
Wszyscy robią burzę
w szklance wody!
A ja mam tak co roku.

Nie straszna mi
bezludna wyspa,
w czterech ścianach.
Jest okno na cały świat.

Nie było pandemii,
o bezludnej wyspie
mówiło się głośno.
To nie koniec świata
jeszcze...
każdy sobie jest
Robinsonem Crusoe.

Dzisiaj przyciąga do siebie
jak magnes globalna
sieć i telefon w duecie.
Już nie grozi nam,
lampa naftowa na knot!

A wszyscy w szloch!
Tak łatwo zaliczają glebę.
Nie pomogła wróżka.
Potrzebny psychiatra
od zaraz!

A ja co pół roku niemal
siedzę zamknięta w domu.
Nie oskarżam się nie żalę.
Żyję jak gdyby nic się
nie stało i wyglądam wiosny.