Wilkołak

Na przechadzce

w biały dzień,

straszny wilkołak

spotkał mnie.

Dwa kły

wystawały mu,

z pyska!

Z gęby biała

piana się toczyła.

W spojrzeniu

przypominał diabła,

zionął ogniem

jak smok w ślepiach!

Ale w głębi serca

był zawsze samotny.

Ja cała skamieniała

przed nim stała!

Brakowało mi tchu

zawołać o pomoc.

Widok makabryczny,

ale było za późno!

Ziemia pod nogami

mi się zatrzęsła,

i osunęła! Trudno

oswoić się z paskudą.

Choć widywałam go

często przyjaźń była,

niemożliwa nazwał się

Andrzej bał się wyrwizęba.

Szpetna morda na fotelu

przez nieład w uzębieniu.

Mógł uchodzić za Gargamela,

który mścił się na smerfach.

Mógł udawać Babę Jagę

Strasząc dzieci niesforne.

Z tej historyjki morał taki:

dbaj o zęby młody i stary.

Myj je rano i wieczorem.

Twój przyjaciel wyrwiząb.

Raz uśmiechnie się

raz zagada, dziecku

długą bajkę opowiada.

Wnet zapomnisz

o strachu i bólu.

Kiedy dziura

w zębie zatkana.